آره! ازدواج کردم! من! اون دختر سرتق! بالاخره ازدواج کردم توی سی سالگی! با چهار بار عاشقی با یک شکست عظیم! 

همه ی سال هایی که از ازدواج فرار می کردم و همه ی سالهایی که از قرار ها برمی گشتم خونه و میگفتم سرش بزرگه، دهنش کجه، بی پوله، زیادی پولداره، دستشو بعد غذا لیس زد، رانندگیش بد بود، و هزار و یک عیب دیگه هیچ وقت بهم کمک نمی کرد، نه وقتی حالم از کسی به هم می خورد طرفش می رفتم و نه وقتی عاشق میشدم می تونستم سمت کسی که دوستش دارم برم حتی وقتی طرف مقابل سالها بهم التماس می کرد! عجیب بود! دست به دعا برمیداشتم و از خدا کمک می خواستم! کمک کنه با یکی از همینا که بد غذا می خوره و لباسش کجه و موقع غذا خوردن دهنش صدا میده کنار بیام! ولی نمیشد دلم راضی نمیشد بالاخره از ترس نزدیک شدن به سی سالگی و با چشم های بسته و گوش های ناشنوا و باور کردن اینکه کسی عاشقم شده و شیه فیلماس بالاخره و شبیه چیزیه که همه میگن بله رو گفتم و نامزد کردم و اشتباه بود و کوتاه و مختصر رها شد و مثل ادمی که یک روز از خواب بلند میشه و میبینه دستش قطع شده! زجر کشیدم زجر کشیدم و زجر کشیدم .... بعدش ولی یاد گرفتم شاید یه کمی که چی مهمه چی مهم نیست اینکه موقع غذا خوردن صدا میده دهنش مهم نیست مهم اینه دروغ نگه! اینکه کله اش بزرگه مهم نیست مهم دلیل ازدواجش با توا! اینکه زیادی پولداره یا زیادی فقیر مهم نیست مهم اینه دلش صاف و ساده و پاک باشه مهم اینه  

دیر شده بود برای یاد گرفتن ولی مهم ترین چیزی که باید یاد می گرفتم این بود که به جای ترسیدن از چیزی باید خودت رو با اون ترس رو به رو کنی! و ازدواج کردم!

میدونید من به دخترم به پسرم یه چیزی رو حتما یاد میدم که از اشتباه نترسه که اشتباه کنه که تجربه کنه اون قدری که ادم از اشتباه کردن یاد می گیره جور دیگه اموزش نمیبینه

من اجازه میدم بدون عذاب وجدان دخترم و پسرم اشتباه کنن

دختر عزیزم ! پسر عزیزم لطفا اشتباه کنید این یک نصیحت است!

هم دوست بود هم فامیل هم رفیق هم همراه روزهای تنهایی، پیام داد: ببخشید حلالم کن من پشت سرت حرف زدم!
من به شوخی گرفته ام میگویم: نگفته بخشیدم ولی محض کنجکاوی داستان چیست؟
اصرار میکنم تا قبول کند تا داستان حرف های پشت سرِ من را بگوید...
اولش میخندم بعد به فکر فرو میرم و بعد بغض میکنم و بعد آرام در انتهای شب بارانی اشک میریزم...
پیام میدهم: عیبی نداره... بخشیدم...

.

ولی دلم درد گرفته است... تیر می کشد 
باورم نمیشود من ؟ من چرا ؟ من را نمیشناسند ؟ نمیدانند من چه قدر به این اصول پایبندم؟ نمیدانند این سال ها ذره ذره آب شدم و صبر کردم ؟
صبر کردم و به کسی حتی نگاه هم نکردم ؟
آن وقت پشت سر من بگویند فلانی حتما دوست پسر دارد که این همه خواستگارهایش را رد میکند ؟
من ؟ دوست پسر؟
اشک میریزم و فکر میکنم باید بی خیال این ادم ها و این دنیا شد

.

به روزها و سال هایی که صبر کردم فکر میکنم به تنهایی هایی که گذشت به اشک هایی که ریختم به شکست هایی که خوردم به روزهایی که دست روی زانوهایم گذاشتم و دوباره بلند شدم 
ارمغانش شده است این حرف ها...

.

لب میگزم، کتاب "من او" را از کتابخانه می آورم فصل "یازده او"  را میخوانم و زیر لب تکرار میکنم "من عَشَقَ فَعَفَّ ثمَّ ماتَ ماتَ شَهیدا".... ماتَ ماتَ شهیدا ....

.

.

دیروز اخرین قطره ی عطری که هدیه داده بودی رو هم زدم
و تمام شد
روزهایی بود که ته کمد این عطر را نگه میداشتم تا مگر بوی اش مدهوشم نکند و یاد تو نیفتم و بعد از آن هم بعد از دوسال بالاخره با اشک و گریه و هق هق از ته کمد آوردمش و جمله ات را دوباره خواندم و یادم افتاد که من همیشه ادم هایی را که دوست داشتم از ترس اینکه من را روزی رها میکنند رها کرده ام و چسبیده ام به ادم هایی که دوستشان ندارم ولی آن ها مرا دوست دارند و فکر میکنم حالا این ترکیبی است که از دست اش نمیدهم و اگر از دست بدهم هم دردی ندارد ! از دست دادن ادمی که دوستش ندارم که درد ندارد!
عطر را از ته کمد آوردم، اشک هایم را پاک کردم و گفتم شاید برگردی... شاید بوی عطری که هدیه دادی در شهر پخش بشود و مدهوش بشوی و برگردی
برنگشتی
امروز این اخرین نشانه هم از تو تمام شد و فقط ماند آن دو خطی که برایم نوشتی و تا کی نمیدانم اما هروقت اسمان را نگاه کنم یاد تو می افتم هر آسمانی  هر بلندی ای و هر ارامشی و هر عطر شنلی من را یاد تو می اندازد و آخ چه کنم که بوی شنل بوی محبوبم شده است و تا سال ها میخواهم که همین عطر را بزنم و با یاد تو مدهوش بشوم مست بشوم و یادم بیاید من ادم هایی را که دوست دارم از دست می دهم....

................................................

چیزهای کوچک: کاش میشد ..... کاش میشد بخوانم...

هیجده ساله بودم تازه کنکور داده بودم رتبه ام خوب شده بود آن قدر که از بهترین رشته را می توانستم انتخاب کنم تا اخر! روزها فکر می کردم و به هیچ نتیجه ای نمی رسیدم... دوست دارم چه کاره بشوم؟ کدام رشته کمی حس ام را قلقلک می دهد؟ کدام افق روشن تری دارد ؟ اول کدام دانشگاه را بزنم؟ شریف؟ تهران؟ امیرکبیر؟ من همه را قبول میشدم.... بدترین رشته، بهترین رشته، بدترین دانشگاه، بهترین دانشگاه! سردرگمی آزارم میداد اخرین لحظه بیخود ترین کار ممکن را کردم به دوست صمیمی ام زنگ زدم که رتبه اش شبیه من شده بود و گفتم هرچه می نویسی بگو منم می نویسم! انتخاب اول، انتخاب دوم، انتخاب آخر بگو چی دوست داری؟ من هیچی دوست ندارم ولی دلم هم نمیخواد تنها برم دانشگاه! لااقل این هیچی دوست نداشتن را با تو شریک بشوم، لااقل دوستم در دانشگاه باشد! انتخاب هایش را گفت.... نوشتم.... همه ی انتخاب هایش را کپی کردم! نتایج امد ... من انتخاب اول را قبول شده بودم، "میم" ولی انتخاب سوم قبول شد!  یخ شدم، آب سرد ریخته بودند روی سرم، حالا شده بود یک دانشگاه وسط شهر و رشته ای که اصلا نمی دانستم چیست و دوستی که با من قبول نشده بود!

سال ها مثل قرص، مثل یک مریضی، مثل یک اجبار سر کردم، عصرها در راه خانه گریه می کردم! دوستم ولی خوشحال بود کم و بیش ازش خبر داشتم ولی من بیچاره بودم، بیچاره و نالانی که ادم ها به من غبطه می خوردند ادم ها با اسم دانشگاه من پز می دادند و من فرار می کردم که نگویم کجا درس می خونم که غبطه را در چشم هایشان نبینم و به خودم لعنت نفرستم که خجالت بکش این ها ارزوی دانشگاه و رشته ای دارند که تو درس می خوانی !

سال ها گذشت یک بار در جواب دوستی که غم هایش را پیش من اورده بود، به خاطر اجباری که رتبه اش به او میداد به خاطر اینکه رتبه اش وادارش می کرد چیزی را بخواند که دوست ندارد و ارزویش طبق معمول من بودم و رشته ام و دانشگاهی که دوستش نداشتم، بهش گفتم کاش من ، تو بودم! ادمی که مجبور میشد به خاطر رتبه اش چیزی را انتخاب کند که دوستش ندارد کاش مجبور بودم که جایی باشم که دوستش ندارم، ان وقت هر وقت بهش فکر می کنم می گویم مجبور شدم رتبه ام خوب نبود!

اما من را کسی مجبور نکرد من بودم و هزار انتخاب، هزار انتخاب خوب و بد که همین کار را سخت تر کرد و حالا هرروز به خودم می گویم من مجبور نبودم می توانستم جای دیگری باشم دانشگاهی دیگر درسی دیگر! کاش من، تو بودم !

.

.

.

بیست ساله بودم خواستگار زیاد داشتم می امدند و می رفتند شده بود انتخاب رشته ای که هزار انتخاب بود هزار انتخابی که هیچکدامشان را دوست نداشتم هزار انتخابی که در یک چیز با هم مشترک بودند برای من نبودند ! مست بودند، مست قدرت...

بیست ساله بودم در حیاط دانشگاهی نشسته بودم که دوستش نداشتم، همکلاسی ام گریه می کرد و می گفت خوش به حالت این همه خواستگار داری!

کسی را دوست داشت، نگاهش کردم و گفتم کاش همه ی این هزار هزار انتخاب را می دادم و کسی را می یافتم که دوستم داشت که دوستش داشتم ...

 دو سال بعدش ازدواج کرد و همان یک نفر همه ی زندگی اش شد و من هزار هزار ادم هنوز دورم هستند که هیچ کدام همه ی زندگی من نیستند، که مست اند..

کاش مجبور میشدم ،کاش یکی بود، ولی همه بود، همه ی زندگی ام بود، من را میدید، صدایم را میشنید....

..........................................................................................................................................................

نویسنده: ریحانه - پنجشنبه 20 شهریور1393

میخواستم اولین چیزی که میبیند من باشم ولبخند من باشد

چشم هایش را باز و بسته کرد

پرده را کشیدم فکر کردم نور چشمانش را اذیت می کند

پرسیدم :" میینی؟"

گفت : "خستم"

بلند تر پرسیدم : "مبینی؟!"

گفت :"میشه یه قولی بهم بدی؟"

برای زودتر به جواب  رسیدنم گفتم:" چه قولی؟"

گفت:" این آخرین بار باشه .....

می خواهم با واقعیت ندیدنت کنار بیایم , تا زندگی با آرزوی یک بار دیدنت!"

دستمال سفید را روی چشمش گذاشتم

.

.میخواستم اولین چیزی که میبیند من باشم و لبخند روی لب هایم!

....................................................................................................................

پ.ن: از داستان هایی که گاهی یک دفعه سر و کله اش تو ذهن من پیدا می شود !

چیزهای کوچک :

کسی مرا از خواب بیدار نکند ....

....................................................................................................................

بعدا نوشت: هنوزم دلم می خواهد کسی من رو از خواب بیدار نکنه در روزهای بارونی و غمگین پاییز

تو مرا یک روز پیدا میکنی من پر از نشانه ام ، زخم بالای پلکم یا آن زخم بالای ابرو چپم .. من پر از نشانه ام ... جای ۵ تا بخیه ی روی چانه ام یا خط موازی زخم کنارش
حتی زخم های روی دست هایم و بد تر از همه جای زخم کنار انگشت حلقه ی دست چپم که به یادگار ماند .... انگشتی که فرصت نشد حتی سنگینی حلقه ای که خریدیم را حس کند
همه ی این ها زخم روزی است که من گفتم برویم بیرون تا بگویم جواب هیچ مشاوره ای دیگر مهم نیست و جواب من "بله" است اما فرصت نشد این زخم ها نشانه ی آن روز است
و آخ از زخم های قلبم ... آخ از زخم های قلبی که تا آستانه ی سی سالگی به کسی نگفته بود " دوستت دارم" و حالا این دوستت دارمی که در تاریکی خیابان مطهری زیر باران گفته شد ماند و شد زخم...
من پر از نشانه ام یک روز پیدایم میکنی ...و زخم های تازه ام کهنه شده اند بعید است جایشان رفته باشد ...بعید است... زخم ها کهنه می شوند و بهشان عادت میکنیم اما نمی روند یک جایی یک اثری از خود باقی می گذارند ... کنار پلک، روی گونه، روی انگشتان دست یا حتی روی قلب آدم ها...

دروغ چرا دوست داشتم این داستانِ از بین رفتن قسمتی از حافظه در بیماری کرونا صحت داشته باشد تا فردا صبح که رفتم شرکت دیگر درگیر تمیزی و شستن دست ها نباشم و منتظر باشم با کرونا گرفتن رها بشوم از خاطرات ۶ ماه گذشته و دوباره متولد بشوم ..اما ته ته اش راستش را بگویم می ترسم .. می ترسم که فراموشی بگیرم و یادم برود که چه طور می توان خام محبت شد و چه طور می تواند محبت فقط وسیله ای باشد تا شخص محبت کننده به خواسته اش برسد ...فکر می کنید خواسته ی یک شخصی که محبت می کند چیست ؟ زیاد دنبالش نگردید جواب ساده است ..خواسته ی شخص محبت کننده می تواند فقط محبت باشد  محبت زیاد و بی حد آن قدر که کور بشود و کر بشود نه از اینکه کسی را دوست دارد که او کسی را دوست ندارد جز خودش پس چیزی جز خودش، نه می بیند نه میشنود و نه دوست داشتنی در کار است ... میزم را دوباره ضدعفونی میکنم .... راستش را بخواهید دلم نمی خواهد فراموش کنم ....دلم نمی خواهد ....

تو چند بار صفحه ی اینستای منو باز میکنی به اندازه ای که من باز میکنم ؟ تو چند بار دلت خواسته اون کادر مستطیلی آبی رو سفید کنی و ریکویست بدی، به اندازه ی من ؟ نه ... به اندازه ی من نبوده چون من حتی یه بار اون کادر آبی لعنتی رو سفید کردم و ریکویست دادم .....صد و هشتاد نفر فالورت شد صد و هشتاد و یک و من آن یکِ لعنتی کنار هشت نبودم ...من نبودم ... ولی من بازهم دوباره صفحه ات را هزاربار باز میکنم و نگاه میکنم و دلم می خواهد جای آن ریکویستی که پس گرفتم دوباره مستطیل آبی را سفید کنم ...من هنوز روزی هزار بار به خودم میگم شاید کسی صفحه اش را این اکتیو کرده و برگشته و تو در آن دو روز ریکویست من را ندیدی ...من روزی هزار بار به خودم دلداری میدهم که حتی اگر دیدی و تایید نکردی چون دلخور بودی ..حق داری دلخور باشی .. من همه ی پل ها را خراب کردم لحظه های اخر ....حق داری ... من ...روزی هزار بار به خودم دلداری میدهم ...این رابطه ی مجهول و عجیب و غریب این رابطه هایی که با کادر ابی و سفید معنی میگیرد ... کاش صد سال پیش بود شله زرد هم میزدم از صبح زود و دعا می خواندم فوت میکردم بعد می آوردم دم خانه یتان ..کاش چادر گل گلی ام را سر میکردم توی ظرف گل سرخ شله زرد میریختم می آمدم آن سر شهر میگفتم نذری است ..کاش صدسال پیش بود ..کاش ریکویستم را قبول میکردی .. کاش شله زرد میپختم ...کاش آن یک لعنتی کنار هشت من بودم ...کاش نگفته بودم" نه "...کاش نگفته بودی "باشه" ...کاش حرف میزدم ...کاش حرف میزدی ....کاش همان قدر که دوستت داشتم ..همان قدر ازت نمیترسیدم ... نمیترسیدم از دستت بدم ...کاش حرف میزدم ..کاش حرف میزدم...کاش نمیترسیدم ...کاش نمی ترسیدی ...

یک بار نوشتم من مردها رو درک نمیکنم دوست داشتنشان را نمیفهمم
امروز باید بی انصافی نکنم و از دوستی بنویسم که ۵ ماه قبل نشست کنار دستم و به من گفت "من فلانی را واقعا دوستش دارم !" این حرف را زد و با یک فلانی دیگر فردایش رفت سر قرار
۴ ماه بعد با همان فلانی دیگر نشست سر سفره ی عقد ! و من ؟ من هنوز طنین" من واقعا دوستش دارم" ۵ ماه پیشش را در گوشم میشنوم
کاش با همان غلظت و احساس به پسر اول نگفته باشد کاش واقعا را الکی تر و سرسری تر گفته باشد
کاش یاد بگیریم" واقعا "حرف تاکید است 
یاد بگیریم یک دوست داشتن خالی و بی تاکید هم زندگی ها را به هم میریزد چه برسد به با تاکیدش!
و بی انصافی نکنم و بگویم من تمام این دختر ها و پسرهایی که دوست داشتن را بی اعتبار کردن درک نمیکنم نمیفهمم با تاکید نمی فهمم!

من واقعا شما را نمیفهمم ...

.
از تمام دوست داشتن ها میرسم به اینکه بگویم ببین برو به درک اما دلم برایت میسوزد این طرفی نه ! این طرفی بروی دلت میشکند این طرفی بروی میشوی یکی از آدم های همیشه منتظر این طرفی به درک نرو لااقل !

.
از تمام دوست داشتن ها میرسم به تنفر میخواهم یک بار دیگه ببینمت داد بزنم سرت، این بار نه از سر اتفاق ، جدی جدی وقتی لیوان چای را گرفتی دستت آب جوش را بریزم روی دستت مگر از این خواب بیدار بشوی

.
از تمام دوست داشتن ها میرسم به بی تفاوتی به نگاه کردنت با آرامش، وقتی داری با سر می افتی ته دره ی ناکجا آباد

.
از تمام دوست داشتن ها میرسم به هیچی به پوچی

کنار همه ی فیلم های رنکینگ بالای دنیا "my mister" هم ببینید هنوز تموم نشده که رتبه ی فیلم مشخص باشه  اما برای من بالاس به خاطر همه ی حس های دیده نشده ی دنیا که توی فیلم دیده میشه 

من ادم جو گیری ام زیااد و هیچ چیزی به اندازه ی جو یه فیلم روم تاثیر نمیذاره میتونم دنیامو به خاطر جو یه فیلم بریزم به هم
مای مستر و ببینید به خاطر حس های تعریف نشده ی خنده دار زندگی ما ادم ها
مای میستر و ببینید اگه یه روزی عاشق شدین و دهنتونو باز کردید و هیچ صدایی از ته حلقتون بیرون نیومده اگه عاشق شدید و دلتون خواسته صدای نفس هاش، صدای قدم برداشتن هاش، صدای خندیدنش و گریه اش بشه موزیک گوشیتون

با صدای نفس هاش بفهمید امروز اون قدر ناراحته که رفته دم پل خودشو بندازه پایین برید کمکش کنید
صداشو بشنوید اگه روش نمیشه به شما بگه، اگه به کافه دار گفت اون دختر خوشگله که می اومد اینجا کجاست؟ و شما بشنوید و کل شهرو بدوید که در کافه رو باز کنید بگید اتفاقی اومدم!
که اتفاقی بودن دیگه معنا نداشته باشه تو زندگیتون، که هر لحظه بشنویدش
مای میستر و ببینید اگه یه روز دوست داشتید صدای ته قلب اش رو بشنوید وقتی پیامک شما رو خونده همونی که اروم زیر لب زمزمه میکنه نه اونی که میفرسته !
این سریال و ببینید و مثل ساعت برنارد یک عمر حسرت نداشتن برنامه ی هک رو بکنید که میتونستید روی گوشیش نصب کنید و با صدای نفس هاش به خواب برید....

تا قسمت چهاردهم دیدم هنوز دو قسمت اخرش پخش نشده ولی من الان مینویسم  قبل از اینکه داستان شبیه چیزی که میخام تموم نشه
الان میگم بببینید که اگر داستان بد تموم شد نگم فیلم خوبی بود ولی اخرش خراب شد !
الان میگم ببینید که هنوز جو فیلم من رو گرفته
الان که میگم کاش گوشی اش رو میتونستم هک کنم هرروز بشنومش و یک روز که فهمید من همه ی این مدت میشنیدمش گوشی رو بگیره دستش و بگه باهام تماس بگیر !
حالا که دیگه حرف نگفته نمونده بهم زنگ بزن بزار من هم بشنومت

مای میستر رو ببینید و به هیچ کدوم از حرف هایی که از فیلم های آبکی کره ای شنیدید گوش ندید
این یکی بدجور بلد بود چه طور حرف های نگفته و حس های نشنیده ی آدم ها رو بگه
و حسرت همه ی عاشق های دنیا که "کاش میفهمیدی ته دلم چیه کاش نگفته میفهمیدی دوستت دارم !"

نویسنده: ریحانه - دوشنبه 26 خرداد1393

همشهری داستان میخوانم

نامه های سیمین به جلال و نامه های جلال به سیمین

سیمین می،گوید که او را همین بس که همسرش نویسنده اس حتی اگر در زندگی اش موفق نباشد کتابی که دوست دارد را ترجمه نکند  ، فلان کتاب را ننویسد و حتی اگر مدرکش را نگرفته و برگردد

حق با سیمین است ادم باید همسرش نویسنده باشد از ان سبیل های ادیبانه داشته باشد کمی موهایش بلند و پریشان باشد که وقتی دستت را لای موهایش میگذاری و بو میکنی بوى کتاب بدهد 

نگاهش کتابی باشد ، عشقش نوشتنی ، حرف زدن اش ادیبانه 

شب ها تا دیر وقت زیر نور کم باید کتاب بخواند و بنویسد و تو صبح باید نوشته هایش را بخوانی 

سیمین راست میگوید وسط این نرسیدن ها و موفقیت های کسب نکرده همین بس که همسر ادم نویسنده باشد بوی کتاب بدهد 

.....................................................................................................................

چيزهاى کوچک: 

با آدم ها رويا نساز

روياها فقط بلدند رويا باشند

.

....................................................................................................................

بعدا نوشت :

باید یک نیروی ماورایی در دنیا باشد که درست وقتی سراغ پست های حذف شده ی وبلاگ می روم که با حال و هوای امروزم حتی با تاریخ امروزم بخواند !

دو روز پیش نشسته بودم پرتره ی سیمین را می کشیدم و فقط یادم می آمدم روزی از حال خوش اش نوشتم و گفتم خوش به حال سیمین ! 

زیر لب خوش به حال سیمین می گفتم و خطوط زیر چشم اش را می کشیدم ، خوش به حال سیمین می گفتم و تاب شال اش را روی شانه اش می کشیدم ، خوش به حال سیمین می گفتم و ...

نمیدونم بار چندمه که بدون اون میرم کافه ، چای مراکشی خوشمزه نیست فقط نعناست، چای هندی ولی خوشمزه اس ، ترشی چای آلبالو دلمو میزنه ، عاشق بوی چای دارچین ام ، نمیدونم چند تا چای دیگه هم هست که هنوز امتحان نکردم یا حتی چند تا کافه ی دیگه توی خیابون ولیعصر بین فاصله ی ونک تا تجریش ! شاید اتفاقی دیدمت توی یکی از این کافه ها وقتی دارم تلخی چای سبز و مزه مزه میکنم . لازم نیست چیزی بگم تو از لیوان چای سبز توی دستم زود میفهمی که من چه قدر عوض شده ام که حاضرم تنها بیام به یه کافه ی جدید و چیزی رو امتحان کنم که قبلا مزه اشو نچشیدم !

...................................................................................................................................

چیزهای کوچک :

مفتی عقل در این مساله لایعقل بود ...

"حافظ "

چادرمشکی که نیاز به توضیح ندارد همان خاطرات همیشگی من ، همان اتفاقات و خاطرات من است با چادر مشکی ، همان چیزهایی است که بر من می گذرد با چادر !

چادر مشکی دغدغه ی اول این وبلاگ  است ، پله های اول این وبلاگ بود

داستانک از اسمش مشخص است ، داستان کوچک است ، داستان های یکهویی مغز من است همان هایی که شاید مرا یکهو نصف شب از خواب بیدار کنند و در تاریکی توی نوت گوشی ام می نویسم ! و بعد که ذهنم از آن رها شد می خوابم !! راحت تر می خوابم !

عاشقانه نوشتن که جرم نیست ! معلوم است که نیست ! اصلا چه کسی گفته جرم است ؟ چرا یاد نگرفتیم عشق بورزیم و فریادش بزنیم ؟ چرا عشق ها را پنهان می کنیم و بعد آه هایش را می کشیم ؟

عاشقانه نوشتن هایم برای کم کردن عذاب وجدانی است که بر گردنم خواهد ماند برای عشق هایی که فریاد نکشیدم ، حتی آرام هم نگفتم ... حتی آرام ...

زندگی من ، لحظه های من است ، دغدغه های دیگر زندگی ام ... اتفاقات کوچک و بزرگی که شاید یک جایی به کمک کسی بیاید ، برای تجربه نکردن دوباره ها !

زندگی من گاهی دلنوشته های شخصی من است ، نوشته هایی که شاید رسالت شان فقط نوشته شدن و خوانده شدن توسط غریبه هایی است که نمی شناسم !

سفرنامه نوشتن از قدیم بوده است نه فقط برای ثبت تاریخ ، که سفرنامه  گاه داستانی را می گوید که ندیده حس اش می کنی و پا به مکانی ناشناخته یا آشنا می گذاری فقط فرق اش این است : این بار با من !

اویس ، من از تو غریب ترم ! من بیشتر از هزار سال از پیامبر ، از اهل بیت ، از دینم دورم و هزار بار بیشتر از اویس غریب ترم ! اویسی که بوی اش به مشام پیامبر رسید و در هوایی نفس کشید که بوی پیامبر معطرش کرده بود

اویس من از تو غریب ترم ! عبارتیست که عاریه گرفتم از فاطمه شهیدی ، از قشنگ ترین کتابی که خوانده ام از کتاب خدا خانه دارد .

اویس من از تو غریب ترم ، داستان لحظه ها و  حس های من دور افتاده از پیامبر و اهل بیتم است ، داستان عشق من به دین ، داستان غربت من است .....

......................................................................................................................

پ.ن : هنوز موضوعات همه ی پست هایم را مشخص نکردم احتمالا هروقت فرصت بکنم تمام پست های قبلی ام با این موضوعات و برچسب ها مشخص می شود 

نفسش را که با شدت بیرون داد کاغذ توی دستش لرزید.سرش را به عقب خم کرد و به دیوار چسباند.بعد چشم هاش را بست . آن ها را آنقدر بسته نگه داشت تا پلک ها خیس شدند،تا از گوشه های چشم قطره های اشک تا روی گونه ها سر خوردند.بعد چشم ها را باز کرد و خودکارش را از توی جیب پیراهنش بیرون آورد و باز به کاغذ توی دست هاش،به جنازه ها،خیره شد:

آدم هر چیزی که می خواهد بگوید را همین جا می نویسد دیگر! 

امروز اما حکمتش را برای وبلاگ خودم پیدا کردم

ادامه ی مطلب پستی است که قرار است متفاوت باشد ربطی به حجاب و چادرمشکی هم نداشته باشد پس جایش همان ادامه ی مطلب است !

این بار همه دعوتند!

که دوست داشتن ارزش دارد

می خواست بگوید 

در این دنیا که دوست داشتن را مردانه کردن

گاهی می شود راحت کسی را دوست داشت

یک واسطه

و یک خبر

راحت می توانی انتخاب کنی

خدیجه می خواست به ما بگوید 

انتخاب آزاد است

این بزرگ ترین ارزشی است که خدا به انسان داد

می توانیم انتخاب کنیم

مرد زندگی خودمان را

خدیجه گفت

و انتخاب کرد

بزرگ ترین مرد تاریخ را

خدیجه گفت

و ما باور نکردیم

و ما همچنان چشم به دهان مردم بستیم

خدیجه می خواست به ما بگوید.....

....................................................................................................................

پ.ن: لطفا هیچ فکر خاصی نکنید دیدن یک فیلم جرقه ی این نوشته بود همین!

پ.ن2 : فیلم مورد نظر یکی از قسمت های سریال خانه ی سبز است که علی کوچولو نغمه ی غم انگیز مادرش را می شنود و به دنبال شریک زندگی برای مادرش می گردد!