تو چند بار صفحه ی اینستای منو باز میکنی به اندازه ای که من باز میکنم ؟ تو چند بار دلت خواسته اون کادر مستطیلی آبی رو سفید کنی و ریکویست بدی، به اندازه ی من ؟ نه ... به اندازه ی من نبوده چون من حتی یه بار اون کادر آبی لعنتی رو سفید کردم و ریکویست دادم .....صد و هشتاد نفر فالورت شد صد و هشتاد و یک و من آن یکِ لعنتی کنار هشت نبودم ...من نبودم ... ولی من بازهم دوباره صفحه ات را هزاربار باز میکنم و نگاه میکنم و دلم می خواهد جای آن ریکویستی که پس گرفتم دوباره مستطیل آبی را سفید کنم ...من هنوز روزی هزار بار به خودم میگم شاید کسی صفحه اش را این اکتیو کرده و برگشته و تو در آن دو روز ریکویست من را ندیدی ...من روزی هزار بار به خودم دلداری میدهم که حتی اگر دیدی و تایید نکردی چون دلخور بودی ..حق داری دلخور باشی .. من همه ی پل ها را خراب کردم لحظه های اخر ....حق داری ... من ...روزی هزار بار به خودم دلداری میدهم ...این رابطه ی مجهول و عجیب و غریب این رابطه هایی که با کادر ابی و سفید معنی میگیرد ... کاش صد سال پیش بود شله زرد هم میزدم از صبح زود و دعا می خواندم فوت میکردم بعد می آوردم دم خانه یتان ..کاش چادر گل گلی ام را سر میکردم توی ظرف گل سرخ شله زرد میریختم می آمدم آن سر شهر میگفتم نذری است ..کاش صدسال پیش بود ..کاش ریکویستم را قبول میکردی .. کاش شله زرد میپختم ...کاش آن یک لعنتی کنار هشت من بودم ...کاش نگفته بودم" نه "...کاش نگفته بودی "باشه" ...کاش حرف میزدم ...کاش حرف میزدی ....کاش همان قدر که دوستت داشتم ..همان قدر ازت نمیترسیدم ... نمیترسیدم از دستت بدم ...کاش حرف میزدم ..کاش حرف میزدم...کاش نمیترسیدم ...کاش نمی ترسیدی ...