نویسنده: ریحانه - یکشنبه 7 اردیبهشت1393

هنوز فرش قرمز آویزان شده را کنار نزده ام که صدایم می کند

_ عزیزم آقا ناراحت میشه !

برگشتم نگاهش کردم گیج بودم فکر می کردم اصلا من را صدا نمی کند من چه کاری کرده بودم که آقا را! امام رضا را ناراحت می کرد؟

_ بیا عزیزم با دستمال رژتو پاک کن بعد برو آقا رو ناراحت نکن عزیز دلم

انگار دنیا روی سرم خراب شده بود

بعد از دو سال آمده ام به دیدار امام رضا و اینجا قبل از اینکه این فرش قرمز را کنار بزنم دستم را گرفته اند  نگذاشتند بروم

دنیا روی سرم خراب شد دستمال از جیبم در آوردم سریع لب هایم را پاک کردم .و رفتم

من؟! باورم نمی شد کسی به من تذکر بدهد

انگار امام رضا رویش را برگردانده بود از من

سرم را انداختم پایین جرات نکردم سرم را بالا بیاورم

آخر من؟!  من....

خیلی بد است اولین تذکر را اینجا به آدم بدهند!  کنار فرش قرمز هنوز ایستادم رویم نمی شود سرم را بالا بگیرم

اشک که در چشمانم جمع می شود یاد حرف عزیزی می افتم

" همیشه قبل از ورود صبر کن بزار امام رضا بهت اجازه بده ، اجازه ی ورود هم اشکه! "

..............................................................................................................................

پ.ن: فکر نکنم هیچ جای دنیا به اندازه ی حرم امام رضا این قدر محترمانه به آدم تذکر بدهند

بعدا نوشت!! : دوستان عزیزم ! اگر من این موضوع رو اینجا نوشتم برای این نبود که شما هم به من یادآوری کنید که رژ زدن و وارد حرم شدن کار نادرستی است گفتن نظرتون و اینکه شما هم موافقید یا مخالف بحث دیگریست اما لطفا مطلبی رو که همین چند خط بالا نوشتم و دوباره به من گوشزد نکنید . مطمین باشید از تذکرتان ناراحت نشدم اما چیزی که قرار بود از آن تذکر بفهمم را نوشته ام به هر حال ممنون برای یادآوریتان.

چیزهای کوچک:

کاش هیچ وقت گل ها را پر پر نمی کردی طرف من نمی ایستادی

من پای اشتباه خودم می ماندم

...................................................................................................................

خیلی بعدا نوشت : شما رو نمیدونم اما این باز نشر پست هایی که بلاگفا حذف کرده برای من یه دنیا خاطره است ! یه دنیاا......

چادرمشکی که نیاز به توضیح ندارد همان خاطرات همیشگی من ، همان اتفاقات و خاطرات من است با چادر مشکی ، همان چیزهایی است که بر من می گذرد با چادر !

چادر مشکی دغدغه ی اول این وبلاگ  است ، پله های اول این وبلاگ بود

داستانک از اسمش مشخص است ، داستان کوچک است ، داستان های یکهویی مغز من است همان هایی که شاید مرا یکهو نصف شب از خواب بیدار کنند و در تاریکی توی نوت گوشی ام می نویسم ! و بعد که ذهنم از آن رها شد می خوابم !! راحت تر می خوابم !

عاشقانه نوشتن که جرم نیست ! معلوم است که نیست ! اصلا چه کسی گفته جرم است ؟ چرا یاد نگرفتیم عشق بورزیم و فریادش بزنیم ؟ چرا عشق ها را پنهان می کنیم و بعد آه هایش را می کشیم ؟

عاشقانه نوشتن هایم برای کم کردن عذاب وجدانی است که بر گردنم خواهد ماند برای عشق هایی که فریاد نکشیدم ، حتی آرام هم نگفتم ... حتی آرام ...

زندگی من ، لحظه های من است ، دغدغه های دیگر زندگی ام ... اتفاقات کوچک و بزرگی که شاید یک جایی به کمک کسی بیاید ، برای تجربه نکردن دوباره ها !

زندگی من گاهی دلنوشته های شخصی من است ، نوشته هایی که شاید رسالت شان فقط نوشته شدن و خوانده شدن توسط غریبه هایی است که نمی شناسم !

سفرنامه نوشتن از قدیم بوده است نه فقط برای ثبت تاریخ ، که سفرنامه  گاه داستانی را می گوید که ندیده حس اش می کنی و پا به مکانی ناشناخته یا آشنا می گذاری فقط فرق اش این است : این بار با من !

اویس ، من از تو غریب ترم ! من بیشتر از هزار سال از پیامبر ، از اهل بیت ، از دینم دورم و هزار بار بیشتر از اویس غریب ترم ! اویسی که بوی اش به مشام پیامبر رسید و در هوایی نفس کشید که بوی پیامبر معطرش کرده بود

اویس من از تو غریب ترم ! عبارتیست که عاریه گرفتم از فاطمه شهیدی ، از قشنگ ترین کتابی که خوانده ام از کتاب خدا خانه دارد .

اویس من از تو غریب ترم ، داستان لحظه ها و  حس های من دور افتاده از پیامبر و اهل بیتم است ، داستان عشق من به دین ، داستان غربت من است .....

......................................................................................................................

پ.ن : هنوز موضوعات همه ی پست هایم را مشخص نکردم احتمالا هروقت فرصت بکنم تمام پست های قبلی ام با این موضوعات و برچسب ها مشخص می شود 

گفتم : کربلا 

گفت : داعش ؟!

گفتم : زیارت 

گفت : جنگ !!

گفتم : آرامش ...

.

............................................................................................................................

پ.ن : مکالمه ی من با استادی که باورش نمیشد اصلا کسی برود کربلا با این اوضاع ! 

باور نمیکرد .. واقعا باور نمیکرد !!!

اسفند 93 

و چه دل پاکی دارن بعضی آدم ها

چه قدر زود آرزوش بر آورده شد!

منم بالاخره رفتم کربلا

وارد بغداد که شدم  به خاطر نظامی ها یی که به فاصله ی چند متر از همدیگر ایستاده بودند احساس غریبی کردم شایدهم کمی ترسیدم

ولی بعد نمی دونم چی بود

 ایرانی هایی که همه جا می دیدم

یا چادر مشکی که ما رو با عرب ها در اعتقادمون شبیه می کرد

یا شایدم سمند ها و پرایدهایی که توی خیابون بودند

این احساس غریبگی رو برد

احساس کردم اینجا خونه ی من هم هست

و چه قدر ناراحت می شدم وقتی می دیدم آدم هایی که خیلی شبیه من اند در چه محیط بدی زندگی میکنند

اینجا با همه ی جاهای زیارتی دیگه فرق داشت

اینجا غیر از معماری حرم ها هیچ شباهتی به مکان ها زیارتی دیگه نداشت

اینجا مثل حرم امام رضا نبود که از دور سلام کنی از دور وداع

اینجا می تونستی راحت نزدیک قبر امام ها بری

حتی ساده تر از این حرف ها توی سامرا به جای ضریح دست هایت را به موکت بزنی تبرک کنی

همه جا ساده بود و خاکی

تنها رنگ زنده ی شهرهای عراق تانکرهای قرمز رنگ روی پشت بام ها بود

کم کم حتی به این محیط خاکی هم عادت کردم به صدای موتور برق ها به بودن ایست بازرسی ها به دیدن نظامی های عراقی که همه جا بودند به صدای بلند مرد های عرب

دیدن آسمان از پشت اون همه سیمی که از بالای خیابان ها رد شده بود هم دیگه برام عادت شده بود

حالا دلم تنگ شده

برای گنبد های طلایی

برای صدای موتور برق ها

دلم برای آسمان خط خطی عراق هم تنگ شده!

يكي از اون روز هاي گرم و آفتابي از اون روزها كه آدم احساس مي كنه الان چشم هاشم آب مي شوند

من به همراه خانواده رفتيم كاخ قديمي  رو ببينيم

اونجا همه جور آدمي پيدا مي شد

يه دسته از اين آدم ها هم اروپايي هايي بودند كه اومده بودند از معماري شرقي لذت ببرند

خوب هوا گرم بود

تاپ پوشيده بودند و شلوارك

توي اين هواي گرم چشمشون به من افتاد با چادر مشكي !

مي تونم تصور كنم كه چه چيزهايي رو از ذهن گذروندند

اومدند جلو و در باره ي پو ششم از من پرسيدند من هم گفتم همه چي رو

زبانم زياد خوب نيست ولي دست و پا شكسته گفتم كه ايراني ام

گفتم كه براي چي اين نوع پوشش و توي اين هواي گرم دارم

و فقط به چشم هاي آبيشون كه داشت از حدقه در مي اومد نگاه كردم

شايد توي دلشون مي گفتند توي اين دنيا ديگه حيا و عفاف كيلو چنده

اين مسلمون ها هم دلشون خوشه ها!

(و واقعا ما دلمون خوشه )

چيزي نگفتند بعد از تموم شدن حرف هاي من

فقط از من خواهش كردند كه با هم عكس بگيريم

يه عكس ۴ نفره كنار آدم هايي كه باد گرمي موهاي آن ها  رو و چادر  مشكي من و تكان مي داد عكس گرفتيم

آن ها با تاپ و شلوارك من هم با چادر مشكي ام!

اما بالاخره مست شدم از دور چشمک می زد به من که بیا!

بوی خوبش مستم کرد

اولش گفتم یه ذره می رم جلو یه سلامی به آقا امام رضا می کنم بر میگردم

ولی موج بردم !

من موج سواری بلد نبودم ولی موج بردم

دوست نداشتم به خاطر زیارت چادر مشکی ام زیر دست و پا بمونه دوست نداشتم به خاطر لمس کردن ضریح

موقع برگشت بدون روسری برگردم اون هم با جیغ!

من و موج برد

وسط های موج سواری داشتم غرق میشدم

توی دلم فریاد زدم بابا امام رضا قربونت برم غلط کردم

من و نجات بده ولی نشد یه موج بزرگ من و رسوند به نزدیکی های ضریح حالا اگه دستم و دراز می کردم شاید

لمسش می کردم

ولی قبل از این کار دو تا آرنج از دو طرف گلوم فشار می آوردند

باز به التماس افتادم

بابا ! امام رضا

اینجا جای من نیست دارم خفه می شم نجاتم بده غلط کردم

اینجا هر چی جلوتر می رم از تو دور میشم

اینجا هرچی دورتر باشی بهتره

من که معنویتی توی این جمعیت نمی بینم و فقط صدای جیغ خانم ها می یاد

بالاخره نجات پیدا کردم

امسال هم مثل هر سال دستم نرسید به ضریح

امسالم مثل هر سال از دور سلام کردم و از دور وداع